Lees waarom ik de tiendaagse meditatietraining vipassana te Dilsen-Stokkem na 6 dagen heb beëindigd.

Ik nam deel aan de vipassanatraining omdat ik de angst en onrust die bij mij aanwezig was in de ogen wilde kijken. Anders gezegd: ik wilde meer voeling en een intenser contact met mijn lichaam.

Al de eerste dag werd ik geconfronteerd met die onrust en angst. Gedurende de ochtendmeditaties was er een intense pijn in mijn rug. Bovendien begon ik goed te zweten. Ik merkte dat het niet zozeer mijn rug was die pijn deed, maar wel mijn nieren. De angst uitte zich ogenblikkelijk fysiek.

Ondanks de pijn en het ongemak was het fijn om te mediteren. Bij  momenten kon ik me heel goed focussen op mijn fysieke lichaam. Met de bodyscan op de vierde en vijfde dag voelde ik op mijn gehele lichaam sensaties. Gaande van jeuk, pijn, kriebeling, uitzetten en krimpen van mijn buik, de aanraking van mijn kledij op de huid – zelfs het voelen van de druk van de letters op mijn kleding. Maar ook het tintelend gevoel van stromende energie of wat dan ook in mijn rechterbeen. Het was fijn om de fysieke begrenzing van mijn lichaam te ervaren.

Gedurende de vijfde dag baalde ik ervan dat ik opnieuw op mijn kussen diende te zitten (ten gevolge van de pijn was het mij toegestaan geweest om gedurende één dag op een stoel te mediteren). Zeker omdat de volgende sessie gelijk een sessie was waarin gevraagd werd om niet te verzitten. Er waren op zo’n dag (vanaf de vijfde dag) drie sessies van een uur waarin je niet mocht verzitten. Tijdens de andere sessies werd gevraagd om zo min mogelijk te verzitten.

En inderdaad de eerstvolgende sessie was een hel. Er was alleen maar pijn; ik kon me nergens anders op focussen. De bodyscan strandde telkens vanaf het begin. Er was pijn in mijn rug en in mijn enkels. De pijn in mijn linkerschouder straalde uit naar de linkerbovenarm en naar mijn rug. Ondanks de pijn weigerde ik te verzitten. Ik wist dat ik dit kon en ik wilde het mezelf bewijzen.

Ik nam een besluit mede naar aanleiding van deze sessie. Ik zou de training beëindigen. De ‘eis’ om niet te verzitten, was voor mij de druppel. Het zou heel anders klinken als ze vroegen: “Kijk of je kan blijven zitten” in plaats van “Ga niet verzitten gedurende de sessie”. Het ene is een uitnodiging, het andere is een eis.

Het lijkt alsof het centrum propageert dat dit de manier is om tot ‘verlichting’ te komen. Het motto lijkt wel ‘dit is de weg, de waarheid en het leven’. Ik heb echter mijn weg, mijn waarheid en mijn leven. Ik deed deze training om hetgeen wat ik leerde te integreren in mijn leven. Uit alle workshops en trainingen die ik doe, pluk ik telkens hier en daar iets wat ik vervolgens meeneem in mijn leven. Ik vind het boeiend om zelf mijn weg te bewandelen en hierin de vrijheid te ervaren. Ik adviseer dan ook om niet één weg te bewandelen, maar om meerdere wegen te verkennen en uit alle ervaringen jouw weg te kiezen.

Zelf echter heb ik heel wat uit de training gehaald: ik heb meer fysieke voeling met mijn lichaam, ik voel me steviger, evenwichtiger. Ik heb het idee dat ik mezelf draag in het leven die ik leef; ik blijf in evenwicht ondanks heftige emotionele situaties. Mijn ‘mind’ mag diverse gedachten produceren, als ik echter mijn lichaam fysiek blijf voelen, dan betekenen die gedachten weinig tot niks. Zo hebben angst en onrust minder vat op me, als ik maar in mijn lichaam aanwezig ben. Sindsdien heb ik ook meer voeling met de ademhaling in mijn lichaam; het voelen uitzetten van mijn longen bij inademing, het voelen schrapen van de lucht in mijn keel. Allemaal sensaties die ik kan ervaren om intenser contact te hebben met mijn lichaam.

Ben je geraakt door mijn ervaringen aangaande de vipassanameditatie? Of haal je hieruit besluiten voor jezelf? Neem gerust contact op met mij, telefonisch of via mail.